Weer Noro!

Zooooooooo, hé. Ik had beter geen nieuw blog kunnen beginnen, want ik kom nauwelijks in Blogland! Komt door m'n kind. Nee echt. Het arme ventje raakt zó overprikkeld op school, dat hij het niet aankan om hele dagen te gaan, dus is hij 's middags gezellig thuis. Nee, da's echt gezellig, niet sarcastisch bedoeld. Alleen, tja... naast Pelle en werk kom ik nauwelijks ergens anders aan toe. Nou ja...

...Af en toe
Als ik een nieuw mooi wolletje zie
En een patroon wat daar perfect bij past...
Dan wil ik wel eens
Heel af en toe
Mijn oogkleppen uit de kast halen
Snel opzetten
Af en toe afdoen als Pelle roept
Ze snel weer opzetten zodra hij slaapt
En dan avonden lang
Zelfs wel nachten lang...


Iets moois haken...

Iets heel moois...

Namelijk Old Rose Wrap met Noro Silk Garden Sock...

Om te dragen...

...als het fris wordt

En dan ga ik door tot het binnen recordtijd af is
En mijn hand in de soep gehaakt is
En ik wekenlang alleen maar kan fantaseren
Over nieuwe wolletjes
En nieuwe patronen om te maken.

Hebben jullie dat nou ook?

Veel liefs,
Tante An.

met dank aan Evelien voor de foto's!

Het regent Noro

Ik ben helemaal van de Noro, de laatste tijd. Nou ja, altijd al. Maar ’t is nu wel héél erg. Het komt natuurlijk door al die mooie kleurtjes die Riet alsmaar op voorraad heeft. Ik bedoel, ik kan nog niet op de koffie, of ik zie weer iets nieuws, moois, fijns, of geweldig prachtigs dat gewoon gehaakt (of gebreid) móét. Dit bijvoorbeeld:

Mooi hè? Mooi hè? Mooi hè? Met deze kleur ben ik niet altijd tevreden geweest (ik bedoel, het ziet er toch een beetje uit alsof iemand een bos fleurige bloemen door een modderpoel heeft gesleurd), maar nu hij bijna af is, moet ik zeggen dat hij toch wel iets heeft. Ik noem ‘m “Muddy Water”. Dat klinkt wat romantischer dan “Rioolwater”. Het patroon komt overigens uit het boek Crochet Noro.

De zon schijnt vrolijk vandaag, en zodra vanmorgen de gordijnen open waren, zochten de lellebellen hun heil op mijn bed zodat ze daar ongegeneerd konden gaan liggen zonnebaden. Dát bracht me weer op het idee om eindelijk mijn talloze Noro cirkeltjes te fotograferen (incl. lellebellen):

't regent zonnestralen (en Noro cirkels)

Deze cirkels, naar het patroon van “Flowers in the Snow”, zijn gehaakt met Noro Kureyon, teneinde een enorme deken te fabriceren. Ik hoef de cirkels (90 in totaal) alleen nog maar aan elkaar te zetten met ongeverfde wol van Texelse schaapjes, maar ik vind de cirkels er los ook best leuk uitzien :o) Hoe lang zou het duren voor ik deze deken af heb? Als ik nu begin, kan ik er dan vanavond onder? 

Veel liefs,

Tante An.

Ja, jongens, de zomervakantie zit er al weer even op. Het was hier erg stil (in Blogland, bedoel ik dan. Niet thuis. O. Jee. Nee.) en dankzij alle schoolperikelen van kindlief blijft dat nog even zo, maar ik wilde jullie toch even laten zien wat ik gisteren heb gedaan. Ik heb foto’s gemaakt! Voor op de website van de winkel! De website staat al jaren op een laag pitje, maar daar gaat verandering in komen. Gisteren dus met Riet, gewapend met koffie en camera, in het nazomerzonnetje foto’s gemaakt. Niet alleen van mooie wolletjes bol, maar ook van diverse affe projecten die nog rondslingeren. Onder anderen twee sjaals van mijn hand, ontworpen, natuurlijk, door Wieke van Keulen:

Dit is Zigzag Lace, gehaakt van twee bollen Noro Taiyo Sock (vraag me even niet wat het nummer van de kleur was), haaknaald 4. Ik sta altijd weer versteld van wat opspannen met haak- en breiwerk doet. Deze sjaal was, toen hij af was, 1,50 m lang. Na het wassen en opspannen was ie opeens zowat 2 meter. Maar mooooi!

Deze kennen jullie nog van de vorige keer, maar deze foto was zoveel mooier dan de vorige, dat ik hem nog een keer laat zien. De Square Lace Triangle...

...en de "gewone" Square Lace. Ook met een sokkenwolletje dat inmiddels niet meer verkrijgbaar is: Katia Olé Duetto.

Verder ben ik hard bezig met een poncho (waarover later meer), een nieuwe Noro deken (waarover later meer), een omslagdoek van Noro (waarover later meer), een nieuwe knuffel voor Pelle (waarover later meer), een deken van ouderwetse granny squares (waarover later meer), een streepjessjaal voor mezelf (waarover... later...meer)...en...en...en...

Veel liefs,

Tante An.

Bijna herfst!

Ja, heus! De blaadjes aan de bomen zijn van dat stoffige groen, met her en der een blaadje bruin. De eikeltjes aan de bomen zijn inmiddels met het blote oog waarneembaar. De boerenkool in Pelles tuintje tiert welig, de zonnebloemen ook, en ’s avonds kunnen om halftien de gordijnen alweer dicht. Heerrrrrrrrrrrrlijk. Langzaam maar zeker wordt het weer tijd om aan dekens en omslagdoeken te denken.

Nou, eerlijk gezegd denk ik het hele jaar door aan dekens en omslagdoeken, maar nu het wat frisser wordt, fantaseer ik weer over het feit dat ik ze om me heen kan draperen. Over nieuwe patronen, nieuwe kleuren, nieuwe wolletjes en zo. Je kent dat wel.

Pas geleden heb ik – eindelijk! – de Square Lace Triangle shawl van Wieke afgemaakt. Het was eigenlijk helemaal niet veel werk, en het patroon kende ik al van buiten (omdat ik het al voor Wieke vertaald had, maar ook omdat ik de Sqaure Lace in sjaal-vorm al eens had gemaakt). Het is een zalig patroon, dat heerlijk weghaakt voor de televisie (denk ik. Ik heb er zelf geen, maar ik kan me voorstellen dat het lekker televisiewerk is), en het resultaat is prachtig. Mijn fotografeertalent laat danig te wensen over, waarvoor mijn excuses, maar zo ziet ie eruit als je hem om hebt:

Ik heb deze omslagdoek Fall into Autumn genoemd, vanwege de stoffig groene kleur (die me dus doet denken aan de bomen in het bos), maar ook vanwege de manier waarop de shawl valt en voelt. Gemaakt van sokkenwol (dus lekker licht, voor als het nog niet echt koud is buiten), merkje Annell  Super Extra, voor in de winkel. Ik ga er zeker nog een voor mezelf maken, maar dan van wat dikkere wol.

Fijn weekend, allemaal. Ondergetekende gaat onbeschaamd luieren.

Veel liefs,

Tante An.

Vakantie voorbij!

Wat was het een zalige vakantie, jongens! Veels te warm naar mijn zin, maar zelfs ondanks het feit dat de mussen (en spreeuwen en merels en kraaien en duiven en een enkele eekhoorn) massaal van het dak vielen en er van werken met wol nauwelijks sprake was, zijn zowel zoonlief als ik heerlijk uitgerust en vol frisse moed aan het nieuwe schooljaar begonnen.

Midden in de zomervakantie vieren we altijd een bijzonder feestje hier, in en rond het Atelier van Tante An. Want op 2 augustus is de heer des huizes jarig. Dit jaar werd hij negen!

Van zijn Ome Alex kreeg hij deze geweldige moestuin!

Pelles lievelingseten is boerenkool, en daar hebben we voorlopig genoeg van, zoals jullie ziet! Als we nu ook nog een Hemaworstenboom kunnen planten, zijn we helemaal klaar.

Ieder jaar, rond verjaardagen of andere belangrijke feestdagen, wordt er een knuffeldier opgenomen in ons opvanghuis voor zielige, zwakke of zwaarmoedige beesten. De nieuwe aanwinst dit jaar is slak Gijsbrecht.

Gijsbrecht van Dintel.

Zijn levensverhaal staat al op papier. In de loop van de week ook hier te lezen :o)

Ik ga gauw nog even freubelen, voordat deze eerste schooldag er weer op zit!

Veel liefs,

Tante An.

Brrrr

‘t Is koud, ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud… Kan me niet schelen wat de thermostaat in de woonkamer zegt... ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud, ’t is koud…

Maar mens, waarom ga je dan niet buiten zitten, als er dít op je thermostaat staat?!

Dat denken jullie. Toch?

Nou, ik kan niet naar buiten. Of liever, mijn zoon kan niet naar buiten. Mág niet naar buiten. Jullie kennen het fenomeen “kinderlokker”? Nee, schrik niet, geen nood, er schuilt hier geen kinderlokker in het struweel. 

Maar mijn zoon… ik vind het moeilijk om dit in het openbaar te delen, maar ik doe het toch… 

Mijn zoon is een oude-van-dagenlokker. Zodra de deur opengaat, is hij weg, en komt hij geheid vijf minuten later met een ongemakkelijk kijkende pensionado aan de hand thuis. En hij zoekt ook altijd de oude mensen uit die niet van kinderen houden.

En daarom blijft de deur dus dicht.

En blijf ik beweren, ondanks overweldigend bewijs van het tegendeel, dat het koud is. Berenkoud. Zó koud, dat ik een omslagdoek moet breien. Want voor je het weet is het herfst en is het nóg kouder.

Dit is Josephine, in de maak met Rowan Fine Tweed “Murker” en een creme-blauw-bruin-groen mengseltje Noro Taiyo Sock.

Veel liefs en warmte gewenst,

Tante An.

't Atelier van Tante An

Het moest er nu maar eens van komen: ’t Atelier van Tante An LIVE. Voor iedereen te aanschouwen en te lezen.

Ik ben Annemarie.

An voor intimi.

Mama An voor Pelle.

Tante An voor Eline. En voor jullie.

Waarom “’t Atelier van Tante An’ als ik ook ‘gewoon’ An en vooral hartstochtelijk ‘mama’ An ben? Nou, dat komt eigenlijk door Tante Til. Jullie weet wel, de Tante van Neef Herbert. Met haar kloddertjes roze hier en daar. Zodra in De Familie Knots de aandacht werd gericht op deze Tante, klonk altijd een onheilspellende stem: “…ondertussen… in het atelier van Tante Til…” en dan meestal kreeg je een beeld te zien van ofwel Tante Til in haar soepjurk met een bonbonnetje in haar hand en/of mond, ofwel van Onkel Ix, die met zijn vergrootglas liep te speuren naar tekenen van kwaaie plannen. Nou ja, toen mijn beste vriendin vorig jaar voorstelde om van mijn volgepakte en bezakte schuurtje een Atelier te maken, omdat een Atelier binnenshuis nog niet eens in mijn meest optimistische bui realiseerbaar is. moest ik denken aan dat zinnetje “…ondertussen… in het atelier van Tante Til An…” Vandaar, dus. Dat atelier zelf is trouwens nog steeds een toekomstdroom. Schuurtje staat te vol…

Wat doet Tante An, zoal? Behalve mijmeren over de tijd toen televisie nog wél leuk was? Nou, Tante An haakt met name. Dekens, vooral.

En af en toe een omslagdoek. Of een beestje om te knuffelen.

En daar schrijf ik dan meteen een verhaaltje bij, want iedereen heeft een verhaal, hoe klein ook. Ik klus wat bij (vooral in de vorm van het maken van winkelmodellen) in De Wolboetiek, de plaatselijke wolwinkel in Etten-Leur (en meteen de leukste wolwinkel van het land!), en ik vertaal de patronen – de prachtige patronen – van Wieke van Keulen, in het Engels. En daar maak ik dan weer winkelmodelletjes van :o)

Mama An heeft het vooral druk met het zorgen voor haar Pelle. Over twee weken wordt ie alweer negen, maar dat zou je niet zeggen. Pelle lijdt aan het Pelle-syndroom – zoals men mij op school, met de handen in het haar, meedeelde. Eigenlijk is het het syndroom van Coffin-Siris, maar aangezien dat niemand iets zegt, houden we het op het Pelle-syndroom. 

Hoe vaak ik langskom om te updaten, weet ik niet. Het is zomaar mogelijk dat de laptobber smelt in dit afgrijslijke weer. En als de laptop niet, dan ik wel. Ik ga nog even genieten van mijn Pelle-vrije dag, onder het genot van een kop thee en een handwerkje.

Veel liefs,

Tante An.